مدیریت دانش

اواخر دهه 90 ، مدیریت دانش به عنوان روش نوین مدیریتی، بحث داغ متون مدیریت و دیگر حوزه های وابسته بود. این روش، در واقعتکامل دیگر روشهای مدیریتی است، نه چیزی که ناگهان کشف شده باشد و بتواند طی شش ماه در سازمان پیاده شود. سازمان های موفق، دریافته اند که دانش، مهمترین دارایی آنهاست و برخی اصول اساسی مدیریت دانش، در کارکنان و سازمان و جود دارد و آنان به مدیریت دانش به عنوان عامل کلیدی موفقیت سازمان می نگرند.(مانتنسون 2013) به همین دلیل، سرمایه گذاری هنگفتی برای به کارگیری این نوع مدیریت، هزینه کرده اند. مدیریت دانش، رسیدن بهاهداف سازمان با استفاده بهینه از دانش و یا توانایی یک سازمان در استفاده از سرمایه معنوی (تجربه و دانش فردی نزد هر فرد) و دانشدسته جمعی به منظور دستیابی به اهداف خود از طریق فرایندی شامل تولید دانش، تسهیم دانش و استفاده از آن به کمک فناوری است. (افشار 1393) فناوری کامپیوتر باعث شد ه اطلاعات با سنگینی و فراوانی آغاز به کار کند که این امر تنوع قابل توجهی در محدودهکامپیوتر ایجاد می کند و بدین ترتیب این فناوری خود قسمتی از راه حل مورد نظر برای شکل گیری مدیریت دانش گردید . سیستممدیریت دانش به عنوان یک وسیله پیش منظور که توسط راب اکسین و دان مک کداکن مطرح گردید. دانش صریح به طور معمولهم به خوبی قابل ثبت و هم قابل دسترسی است. (پولانی 1996) در تمایز گذاری میان دو نوع دانش می گوید که بیان کردن دانشضمنی با واژه ها دشوار است . فن آوری اطلاعات به طور سنتی روی استف اده از دانش صریح متمرکز شده است. با این حال سازمانها اکنون دریافته اند که برای انجام موثر کارهایشان نیازمند یکپارچه کردن هر دو نوع دانش هستند.

کلیدواژه ها:

دانش ، سازمان ، مدیریت ، تجربه