اثرمدیریت های مختلف چرای دام برمیزان کربن آلی و وزن مخصوص ظاهری خاک های منطقه رابر

اکوسیستم های مرتعی سطح وسیعی از اراضی جهان را تشکیل می دهند و از لحاظ اقتصادی و زیست محیطی دارایاهمیت ویژه ای هستند. چرای زیاد و مستمر و در پی آن برداشت پوشش گیاهی بهوسیله ی دام ممکن است باعث کاهشمقدار ماده الی، افزایش تراکم خاک و افزایش سرعت رواناب شود که پیامد آن افزایش سرعت فرسایش است. این مطالعهبا هدف بررسی اثر چرای دام بر میزان کربن آلی و وزن مخصوص ظاهری خاک انجام گردید. سه مدیریت چرا شامل الف)قرق، ب) چرا باتعداد راس دام کم (بین 40 تا 50 راس دام) و ج) چرا با تعداد راس دام زیاد (بین 150 تا 160 راس دام)در مجاورت یکدیگر در سه منطقه گلوچار (قرق)، خان گزان (تعداد راس دام زیاد) و تخت قیصر (تعداد راس دام کم)دراستان کرمان، شهرستان رابر انتخاب و ازعمق 0 تا 25 سانتیمتری از هر منطقه 30 نمونه خاک به صورت تصادفیجمع آوری گردید. کربن آلی و وزن مخصوص ظاهری خاک مورد سنجش و اندازه گیری قرارگرفتند. نتایج نشان داد مقدارکربن آلی در منطقه گلوچار (قرق) بیشتر از دو منطقه دیگر بود (در سطح 5 درصد) همچنین وزن مخصوص ظاهری خاکسه منطقه دارای تفاوت معنی داری (در سطح یک درصد) با یکدیگر بودند و منطقه خانگزان، تخت قیصر و گلوچار بهترتیب دارای بیشترین وزن مخصوص ظاهری بودند.

کلیدواژه ها:

مدیریت چرا ، کربن آلی ، وزن مخصوص ظاهری