بررسی وضعیت اشتغال زایی در سیستم های آبیاری سنتی و آبیاری نوین

اشتغال و بیکاری، از جمله موضوع های اساسی اقتصاد هر کشوری است، به گونه ای که افزایش اشتغال و کاهش بیکاری،به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع تلقی می شود. بخش کشاورزی یکی از بخش های اصلی فعالیت هایاقتصادی است که با وجود مزیت های نسبی اقتصادی چشمگیر، از حیث توسعه اشتغال معمولا بخشی فروکاهنده و دارایمحدودیت ارزیابی می شود. سیستم های آبیاری مجموعه روش ها و امکاناتی است که آب توسط آن ها در دسترس گیاه قرارمی گیرد و به دو دسته آبیاری سطحی و آبیاری تحت فشار تقسیم می شوند. هدف این پژوهش بررسی میزان اشتغال در انواعسیستم های آبیاری سنتی و آبیاری مدرن و مقایسه آن هاست. میزان استفاده از نیروی انسانی ماهر و متخصص در روش هایآبیاری تحت فشار بیشتر از آبیاری های سطحی است. کشور ایران دارای اراضی کشاورزی حدود 16477 هزار هکتار است که7612374 هکتار آن جزو اراضی آبی کشاورزی است که میزان 1623356 هکتار از آن مجهز به سامانه های نوین آبیاری شدهاند. با توجه به اینکه هر 2 هکتار شبکه آبیاری و زهکشی برای 1 نفر بصورت مستقیم و 5.0 نفر به صورت غیرمستقیم اشتغالایجاد می کند پس برای 1623356 هکتار از کل اراضی آبی کشاورزی به تعداد 811678 نفر به صورت مستقیم و 405839نفر به صورت غیرمستقیم اشتغال ایجاد می شود که در کل برای تعداد 1217517 نفر از کل شاغلین بخش کشاورزی که تعدادآن ها 4060506 نفر است به صورت مستقیم و غیرمستقیم اشتغال ایجاد می شود و تعداد اشتغال در ازای روش آبیاری سطحی2842989 نفر می باشد بنابراین از دیدگاه اشتغال زایی، روش های آبیاری سطحی (سنتی) با میزان اشتغالزایی 2.3 برابرینسبت به روش های آبیاری نوین در زمینه اشتغال زایی برتری دارند.

کلیدواژه ها:

آبیاری ، اشتغال زایی ، روش های سنتی ، روش های نوین