جایگاه اعتصاب در حقوق ایران بانگاهی به حقوق کشورهای بیگانه

اعتصاب ریشه در نابرابری طرفین رابطه کار و عدم وجود سازوکار مناسب جهت حل وفصل اختلافات دارد. اعتصاب خودداری ارادی و دسته جمعی کارگران از انجام دادن کار،به منظور رسیدن به هدف های مشخصی صورت می گیرد ،اما به معنی نقض همیشگی قرارداد نیست. کارفرمایان معمولا اعتصاب را عملی خرابکارانه، نامسیولانه؛ زیان آور برای جامعه واز بین برنده و تلف کننده منابع می دانند. کارگران اعتصاب را برای بیان گروهی اعتراض خود برضد نارساییهای اقتصادی-اجتماعی و شغلی،اعتراض به رفتارهای شغلی ناپسند کارفرمایان می دانند. . اعتصاب آخرین حربه کارگران معترض به شرایط نامساعد کاری جهت مطالبه حقوقشان است بررسی آرای موافقین و مخالفین حمایت از اعتصاب، حاکی از آن است که آثار سوء اقتصادی و اجتماعی این اقدام، مهمترین عامل اتخاذ موضع نسبت به آن است. البته میزان این تاثیر در کشورهای مختلف، متنوع است به طوریکه آثار سوء اعتصاب در نظامهای اقتصادی پیشرفته، به مراتب کمتر از نظامهای اقتصادی ضعیف و تک محصولی است. کاربست این حق توسط کارگران همواره باید با رعایت حقوق و آزادیهای سایر شهروندان، به ویژه کارگران غیراعتصابی و کارفرما باشد. همانطور که در تنظیم این حق در بخش عمومی، بر لزوم تعادل و توازن میان این حق و اصل استمرار خدمات عمومی تاکید شده است.

کلیدواژه ها:

اعتصاب ، کارگر ، کارفرما ، دولت ، حق مطالبه