دانشگاه سبز؛ ردیابی جنبه های کلیدی در تجربه های جهانی وکوشش های آغازین در ایران

دانشگاه سبز رویکردی است که از یک سو بر اصلاح چرخه های مصرف مواد و انرژی و از سوی دیگر بر کاهش تولید آلاینده ها و مواد زاید در دانشگاه ها تاکید دارد. در بیانی کلی، دانشگاه سبز دانشگاهی است که همه فعالیت ها در آن بر اساس جنبه های سه گانه توسعه پایدار، یعنی پایداری محیطی، در بر گیرندگی اجتماعی و زیست پذیری اقتصادی صورت گیرد و نشان دهنده تعهد و باور به نقش مراکز آموزش عالی در نزدیک شدن به توسعه ای پایدارتر باشد. سه بعد اصلی در پیگیری این رویکرد را می توان کاهش هزینه های عمومی و جاری دانشگاه ها، ترویج رفتارهای آموزشی و پژوهشی مبتنی بر کاهش مصرف، و تربیت نسلی از دانش پژوهان و فارغ التحصیلان دانست که به عنوان رهبران، متخصصان، و حرفه مندان آینده جامعه پیامد عملکرد خود در محیط زیست را ردیابی می کنند. با این وجود یک پرسش اصلی در این زمینه این است که آیا این مفهوم به اندازه کافی عملیاتی شده و راه حل هایی اجرایی تحقق آن ارایه شده است در پیگیری پاسخ به این پرسش، این مقاله نخست برخی جنبه های کلیدی در سبز کردن مراکز آموزش عالی را با مرور منابع پژوهشی مرتبط با این موضوع ردیابی می کند، و پس از آن کوشش های آغازین در به کار گیری این رویکرد در مراکز آموزش عالی در ایران را بر می شمرد. یافته اصلی این مقاله این است که دگرگونی شیوه های آموزشی از آموزش انتقال دهنده به آموزش دگرگون کننده ، تاکید دانش و پژوهش های میان انتظامی، ایجاد شبکه هایی از متخصصان در انتظام های پژوهشی گوناگون، و تعهد رهبران دانشگاهی به اهمیت این رویکرد را می توان گام هایی اصلی دانست که برای دستیابی به آینده ای پایدارتر کلیدی هستند

کلیدواژه ها:

دانشگاه سبز ، توسعه پایدار در آموزش عالی ، ایران