سعید سجادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،دانشگاه تبریز
محمدحسین پناهی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،دانشگاه شهید بهشتی تهران

توسعه ی پایدار روستایی، یکی از معیارهای اصلی توسعه یافتگی جوامع است که در سال های اخیر و به دنبال ارایه ی شیوه های مناسب زندگی در سطح روستاها از طریق حفظ و تقویت قابلیت های طبیعی و انسانی و همچنین کاهش محدودیت های آنها است. بسیاری از برنامه ریزی و سیاستگذاران توسعه، نقش پتانسیلهای طبیعی و انسانی را روشی مطمین و با چشم انداز روشن برای توسعه ی پایدار معرفی کرده اند. به نظر می رسد در کشور ما با توجه به پتانسیل های بسیار بالای طبیعی و انسانی روستایی، سازوکار مدون در جهت توسعه روستایی از سوی مراکز نهادهای مرتب با روستا با جدیت دنبال نمی شود. هدف توسعه پایدار روستایی گسترش امکانات و بهبود شرایط زندگی نسل کنونی و نسل های آتی اقشار آسیب پذیر روستایی است. در این مقاله نیز با توجه به اهمیت موضوع، سعی شده است که ضمن تعریف مفاهیم پتانسیل های طبیعی و انسانی و توسعه پایدار به بررسی نقش پتانسیلهای طبیعی و انسانی به عنوان یکی از راهکارهای توسعه پایدار پرداخته شود. این مقاله از طریق مطالعه اسناد و منابع کتابخانه ای انجام گرفته است. از نتایج حاصل برمی آید که با وجود توانهای گوناگون طبیعی و انسانی در منطقه میتوان از آنها جهت برنامه ریزی برای دست یابی به توسعه استفاده نمود.

پتانسیل های طبیعی و انسانی، توسعه پایدار، روستا