بازتاب بن مایه های ادبیات پایداری در اشعار محمود درویش و علیرضا قزوه

محمود درویش و علیرضا قزوه دو شاعر نام آشنای ادبیات پایداری هستند که یکی در فلسطین و دیگری در ایران علیه دشمنان و ستم ها مبارزه کرده و نامشان را در عرصه شعر مقاومت به ثبت رسانده اندبا. توجه به اینکه مقایسه بن مایه های پایداری در اشعار شاعران زبان فارسی و عربی زمینه-ساز تبیین اشتراکات و افتراقات بین آنها می شود. پژوهش حاضر در حوزه ادبیات تطبیقی بر اساس مکتب ادبیات تطبیقی آمریکایی با روش توصیفی - تحلیلی به واکاوی مهمترین وجوه اشتراک و افتراق اندیشه ها و افکار موجود در اشعار این دو شاعر در عرصه ادبیات پایداری پرداخته است. نتایج این بررسی بیانگر این است که هر دو شاعر از بن مایه های مشترکی نظیر: اعتراض به دشمنان و اوضاع موجود در جامعه، میهن دوستی، مقاومت در برابر دشمن و مبارزه طلبی، ترسیم انسان مظلوم و ستمدیده، شهادت و ایثارگری و امید به آینده، در سروده های خود بهره جسته اند. در اشعار هر دو شاعر احساس شدید وطن دوستانه و عشق به میهن وجود دارد، اما نگاه قزوه به وطن، غالبا دینی و همچنین برون مرزی است. درویش و قزوه شهید و شهادت را ستوده اند و برای آن ارزش زیادی قایل شده اند. هر دو شاعر به آینده ای روشن امید دارند، با این تفاوت که درویش فقط درباره آینده وطن اظهار امیدواری میکند. ولی نگاه قزوه، فراتر از مسایل وطن و مشکلات مربوط به آن است و شامل ظهور و فرجی می شود که نویدبخش نیک بختی جهانی است. توجه به اینکه کشور فلسطین با مشکلات و چالش های بیشتری درگیر است، در مجموع پایداری و مولفه های آن در شعر درویش نسبت به شعر قزوه جلوه پررنگ تری دارد.

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، ادبیات پایداری ، بن مایه ، درویش ، قزوه