بررسی ادبیات مقاومت در گفتمان پساعاشورایی ( 61 260ه.ق )

یکی از شاخه های ادبیات پایداری، ادبیات مقاومت دینی آیینی است. شالوده اصلی این شاخه ادبی را مضامین دینی، دفاع از باورهای اعتقادی و تبیین منزلت پیشوایان دینی تشکیل می دهد. یکی از نمونه های ادبیات مقاومت دینی، گفتمانی است که پس از رخداد کربلا مجال ظهور و بروز پیدا کرد. این گفتمان به سبب تهییج احساسات و آگاهی بخشی زمینه ساز بروز جنبش های مردمی و عدالت خواهانه در جامعه شد. مقاله حاضر با استناد به مصادیق گفتمان مذکور در خلال سال های 61 260ه.ق می کوشد، ضمن تحلیل عناصر ساختاری و محتوایی، مفصل بندی های این گفتمان را برمی رسد. یافته های حاصل از این بررسی توصیفی تحلیلی نشانگر جایگاه تعیین کننده ی گفتمان پساعاشورایی در اثبات حقانیت اهل بیت (ع)، تهییج احساسات و محوریت ایدیولوژی تشیع به عنوان یک نظام فکری ستم ستیز و عدالت خواهانه است.

کلیدواژه ها:

ادبیات مقاومت ، عاشورا ، تشیع ، گفتمان پساعاشورایی