سه رویکرد در علم اسلامی (مورد مطالعاتی در ایران)

در این مقاله تلاش ها (ی صورت گرفته) در ایران در حوزه علوم تجربی دینی (اسلامی) به بحث گذاشته می شود. دو رویکرد در مورد علم اسلامی تنظیم و مورد بحث قرار می گیرند که نام آنها رویکردهای تکمیلی و استنباطی است. رویکردهای استنباطی می توانند در هر دو بعد علمی و دینی مورد نقد قرار گیرند. در مورد بعد دینی این رویکرد به نظر نمی آیدکه دفاعی – در این زمینه که دین کارکرد مخصوصی مبتنی بر هدایت بشر به سوی خدا دارد وجود داشته باشد. در خصوص بعد علمی این رویکرد به نتیجه غیر قابل قبول تغییر گزاره های دینی به فرضیه می گراید. رهیافت تکمیلی می کوشد گسل های نظریه های علمی را با افزودن نکات دینی علمی جبران نماید.مسیله اصلی در مورد این رویکرد اینست که همه پیش بینی های نامرتبط را تحت عنوان علوم اسلامی جمع بندی می کند.به جای این دو رویکرد دیدگاه خاصی پیشنهاد می شود که رویکرد مثبت (اثباتی) نامیده می شود. طبق این نظر علم اسلامی احتیاج دارد به اینکه اولا آموزه هایش تحت پیش فرض های نظریه علمی دانسته شود ثانیا بعضی فرضیه ها پیشنهاد می شوند که با آن آموزه ها الهام می شوند ثالثا این فرضیه ها مورد آزمون قرار گرفته و شواهد تجربی آن یافت میشود. رابعا شواهد تایید شده می توانند جمع آوری شوند خامسا می تواند نظام کاملی با شواهد جمع آوری شده فراهم آید.

کلیدواژه ها:

علم دینی ، رویکرد تکمیلی ، رویکرد استنباطی ، رویکرد اثباتی