یوسف طرفی سعیداوی - عضو هیات علمی گروه الهیات و معارف اسلامی دانشگاه پیام نور

هدف از این مقاله بررسی و تبیین وضعیت حقوقی اطفال نا مشروع و خارج از نکاح در حقوق ایران و فقه امامیه است. یافته های تحقیق نشان می دهد از دیدگاه شرع مقدس اسلام و قانون ایران، اطفال نامشروع اطفالی هستند که در نتیجه روابط جنسی ممنوع بین زن مرد به وجود می آیند. از نظر حقوقی، نسب، رابطه خونی، طبیعی و اعتباری و قراردادی بین دو فرد تلقی می شود که چنین رابطه ای به زعم عده ای از فقها بین طفل نامشروع و پدر خود برقرار می باشد و اینگونه اطفال جز در مورد ارث، ملحق به تمامی حقوق خود می باشند. از دیدگاه عرفی، اثبات نسب، به طرق متنوعی امکان پذیر می باشد که در سیستم ادله اثبات دعوی می توان به اقرار به فرزند بودن طفل نامشروع، شهادت شهود و آزمایشات ژنتیکی و سایر اماراتی که وجدان قاضی را قانع می کنند اشاره نمود. درباره حقوق مدنی و کیفری، اینگونه افراد اطفال نامشروع از تمامی حقوق مربوط به افرادی که با نسب شرعی و قانونی به وجود آمده اند به جز موارد معدودی از حقوق برخوردار می باشند و این موارد را می توان در توارث، قضاوت، شهادت و امام جماعت بودن این افراد خلاصه کرد که در مقابل سایر حقوق، بسیار ناچیز است و دلیل این محرومی ها به دلیل جایگاه خاص این امور می باشد در موردی همچون قضاوت که جایگاه ایمه و معصومین علیهم السلام می باشد، لازم است افرادی متصدی این امور شوند که از نطفه پاک به وجود آمده باشند. بدین ترتیب بر خلاف نظر بعضی از حقوقدانان عدم آشنا به مبانی متین اسلامی که معتقدند اسلام این افراد را از بسیاری از حقیوق اولیه محروم کرده است، شرع مقدس تمامی حقوق را جز در مواردی بسیار معدود، آن هم به دلایل خاص، برای این افراد به رسمیت شناخته و در اغلب موارد هیچ فرقی در اعطاء حقوقشان با دیگران نگذاشته است.

اطفال نامشروع فقه امامیه ، حقوق ایران، حقوق طفل، نسب کودک نامشروع