تاثیر ورزش درمانی خانگی بر استقامت فلکسورهای ران، استقامت اکستنسورهای کمر و کیفیت زندگی زنان مبتلا به کمردرد

مجموعه ای از عوامل بازدارنده از جمله باورهای غلط، فقر امکانات، عدم دسترسی، تجویز ورزشی نامتناسب، و غیره باعث شده است تا معمولا برای زنان مبتلا به کمر درد استراحت مطلق توصیه شده و آنها بخصوص از فعالیت های ورزشی حذر داده می شوند. هدف از این تحقیق بررسی اثر بخشی یک پروتکل تمرین درمانی خانگی بر روی استقامت فلکسورهای ران، استقامت اکستنسورهای کمر و کیفیت زندگی زنان مبتلا به کمر درد می باشد. برنامه تمرینی شامل 2 هفته (هر هفته 3 جلسه) کار و آموزش عملی بود. سپس، بیماران با نظارت و راهنمایی تلفنی به مدت شش هفته و با استفاده از CD آموزشی، تمرینات را در خانه ادامه دادند.. آزمون ها شامل آزمون خمش ران، خیز تنه و آزمون کیفیت زندگی (پرسشنامه WHOQoL-BREF) بود. آزمون ها قبل و بعد از برنامه تمرینی از بیماران به عمل آمد. تحلیل آماری از طریق آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر و توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. برای سه عامل استقامت فلکسورهای ران، استقامت اکستنسورهای کمر و کیفیت زندگی تحلیل آماری نشان داد که تعامل معنادار به سود گروهتجربی وجود دارد. به عبارت دیگر، گروه تجربی در دوره تمرینی پیشرفت داشت، در حالی که گروه گواه هیچ پیشرفتی نداشت. با توجه به نتایج به دست آمده، می توان نتیجه گرفت که تمرین درمانی خانگی با پروتکل ارایه شده برافزایش استقامت فلکسورهای ران، استقامت اکستنسورهای کمر و بهبود کیفیت زندگی بیماران موثر بوده است. در کل، با توجه به فواید چند جانبه حاصل از مداخله تمرین درمانی بکار گرفته شده، می توان این راهکار درمانی را به عنوان روشی ارزشمند جهت بهبود مبتلایان کمر درد معرفی نمود.

کلیدواژه ها:

کمردرد ، پروتکل تمرین درمانی ، کیفیت زندگی ، فعالیت ورزشی