محسن سلطانی نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق اقتصادی دانشگاه شهید بهشتی

در زمانی که اموال نقدی و غیرنقدی مادی (منقول و غیر منقول) به عنوان گنجینه رقابتی شرکت ها به شمار می رفتند هیچ کس گمان نمی کرد که اطلاعات و دانش به قدری اهمیت پیدا کند که به اولویت اصلی نیازهای رقابتی و فروش شرکت ها و کسب وکارهای تجاری تبدیل گردد. سرمایه های فکری اعم از سرمایه ساختاری، انسانی و اجتماعی از قبل هم شناسایی شده بودند و به عنوان وجه امتیاز در نظر گرفته می شدند اما در عصر اقتصاد دانش بنیان، این مولفه ها نیز به چشم دارایی قابل ارزش و قابل ارزش گذاری نگریسته شد بطوریکه غول های اقتصادی دنیا و شرکت های بزرگ همگی مبتنی بر تکنولوژی های پیشرفته اند و مبنای سبقت گرفتن آنها در این عرصه نوآوری آنها و به عبارت دیگر فعالیت های بخش تحقیق و توسعه آنهاست. دیگر زور فیزیکی کارگران عامل موثری نیست بلکه این کارگران دانشی هستند که با تولیدات ذهنی خود در عرصه اقتصادی که با کارآفرینی سازگار است موجب افزایش ارزش بازاری شرکت هایشان می شوند.

اقتصاد، دانش بنیان، سرمایه فکری، دارایی نامشهود، رقابت، مالکیت فکری