اندازه گیری تولید توکسین دی اکسی نیوالنول توسط ایزوله های اسپرژیلوس بومی مناطق شمالی ایران

مقدمه: مایکوتوکسین ها مهمترین پاتوژنهایی اند که به طورعمده در انبارهای بزرگ ذخیره مواد غذایی رشد می کنند که توسط اکسترولیت قارچها تولید می شود. از میان قارچها اسپرژیلوس اهمییت ویژه ای دارد به همین علت در این مطالعه یک سری انالیزهایی بروی تولید توکسین دی اکسی نیوالنول در عصاره سلولی گونه های اسپرژیلوس بومی مناطق شمالی ایران انجام شد.مواد وروش: در ابتدا نمونه گیری، کشت و جداسازی در استانهای گیلان و مازندران انجام شد. پس از شناسایی گونه ها با استفاده از تکنیک الایزا به انالیز کمی تولید توکسین توسط عصاره سلولی قارچها پرداختیم.یافته ها: دربین گونه های شناسایی شده بیشترین تولید توکسین در گونه A.sp VI (زیر جنس ناشناخته با میزان (34,93 ppb و کمترین تولید توکسین در گونه A.carbonarius (زیر جنس circumdati با میزان (1,03 ppb مشاهده شد.نتیجه گیری: پس میتوان گفت که گونه های جنس اسپرژیلوس به خوبی توان تولید توکسین دی اکسی نیوالنول را دارند حتی در مقایسه با جنس های مشهور تولید کننده این توکسین مثل گونه های فوزاریوم و این می تواند مربوط به موتاسیون در برخی ژنها وتنوع ژنتیکی در گونه های اسپرژیلوس باشد که نیاز به تحقیقات بیشتر ژنتیکی و بیوشیمیایی دارد. از سوی دیگر با وجود غلظت کم توکسین تولید شده نمی توان از خطرات ناشی از اثر تجمعی سم چشم پوشی کرد حتی با وجود این که میزان دی اکسی نیوالنول تولید شده از میزان استاندارد در مواد غذایی 3-5 ppb ، کمتر است ما نمی توانیم از %6 ایزوله های تولید کننده توکسین که در میزان 10-20ppb و20-30 و یا بیشتر از %3 از ایزوله ها که در میزان 30-40 ppb و80-90 تولید توکسین دارند، صرف نظر کنیم. که این اثر تجمعی سم می تواند خطرات بیولوژیک جدی را به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

مایکوتوکسین ، اسپرژیلوس ، دی اکسی نیوالنول ، گونه ، ایران