مسلم دارابی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت
اقبال شاکری - استادیار دانشکده عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر

بدنبال فراگیر شدن بکارگیری سیستم های نوین ساخت، همچون EPC وDB ، سازمانها و نهادهای بسیاری در گوشه و کنار جهان اقدام به تهیه قراردادهای همسان(شرایط عمومی و خصوصی قرارداد) کرده اند. قراردادهایی که در واقع چهارچوبی استاندارد برای تخصیص مسئولیت ها و ریسک های پروژه ها در اختیار پیمانکار و کارفرمایان پروژه ها قرار میدهد. بدنبال این رویکرد در بازار ساخت جهانی، که کشور ما نیز از آن مستثنا نمیباشد، سازمان مدیریت و برنامه ریزی ج.ا. ایران نیز بخشنامه هایی جهت بکارگیری کارفرمایان و پیمانکاران بسیاری وجود دارند که در بکارگیری بخشنامه های داخلی کشور در پروژه های طرح و ساخت با مشکلاتی مواجه میگردند؛مشکلاتی که میتوان آنها را ناشی از عواملی چون ابهامات موجود در ضوابط و شرایط قراردادی هر یک از بخشنامه ها، عدم بکارگیری واژگانی یکسان در بخشنامه ها، عدم تناسب مناسب بخشنامه ها با اصول حاکم بر پروژه های طرح و ساخت صنعتی و غیر صنعتی، عدم آشنایی کارفرمایان و پیمانکاران با روش صحیح تنظیم قراردادها، عدم شناخت صحیح از مفاد و مفاهیم شرایط قراردادی و ... دانست.

قرار داد همسان، طرح و ساخت صنعتی(EPC) ، طرح و ساخت غیر صنعتی (DB)