عباس شوهانی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمانشاه، ایران
نرگس چنانی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه پیام نور، مرکز اصفهان، ایران

سکونتگاه های غیر رسمی بازتاب و نمادی از فقر شهری تلقی می شوند، بازتاب گسترش فقر شهری را می توان در گسست کالبدی پاره ای از نواحی مسکونی از پیکره کل شهر و درچارچوب کاهش میزان برخورداری از خدمات شهری، اجتماعی، کیفیت سکونت و از سوی دیگر به حاشیه رانده شدن و انزوای اجتماعی پاره ای از گروه ها در این گونه سکونتگاه ها مشاهده کرد. سکونتگاه های غیر رسمی، نوعی سکونت در فضای شهری است که در تمامی ابعاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و حقوقی با سایر انواع سکونت موجود در شهر تفاوت های اساسی را نشان می دهد. عدم وجود امکانات رفاهی در مبدا، مسکن غیر معمول، خیابان ها وکوچه های تنگ باریک، مشکلات زیست محیطی و بهداشتی ، فزونی و تراکم جمعیت، فقر فرهنگی و آسیب های اجتماعی، آسیب پذیری بالا در برابر حوادث طبیعی، سطح پایین برخورداری امکانات و تسهیلات زندگی، عدم برخورداری لازم از امکانات، تاسیسات و خدمات شهری، اشتغال غالب در مشاغل غیر رسمی، تصرف و عدم مالکیت قانونی بر زمین و ... از ویژگی های اسکان غیر رسمی محسوب می شود.لذا می توان نتیجه گرفت توسعه فعالیت ها و حمایت های نهاد های دولتی یکی از عوامل موثر در ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی می باشد

ساماندهی ،سکونتگاه های غیررسمی، مشارکت مردمی، فقر شهری