اثربخشی معنادرمانی برخود انگاره تاب آوری واضطراب مرگ بیماران تالاسمی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی بر خود انگاره تاب آوری واضطراب مرگ بیماران تالاسمی می باشد. روش نیمه آزمایشی باطرح پیش آزمون_پس آزمون وگروه گواه بود. جامعه پژوهش را بیماران تالاسمی شهرساری تشکیل دادند که تعدادآنها 70 نفر بود. که 40 نفر از آنهایی که نمره پایین در پرسشنامه های پژوهش دریافت کردند به عنوان نمونه انتخاب شدند وبه روش نمونه گیری تصادفی ساده در دو گروه(20 نفرآزمایش و 20 نفر کنترل) جای داده شدند. وگروه ازمایش 10 جلسه یک ساعته؛ بصورت هفتگی مورد آموزش معنادرمانی قرار گرفت. برای گردآوری اطلاعات پرسشنامه خودپنداره راجرز (1958) پرسشنامه تاب آوری کونورو دیویدسون(2003) واضطراب مرگ تمپلر(1970) مورداستفاده قرارگرفت. برای تحلیل داده از آمار توصیفی اطلاعات جمعیت شناختی، محاسبه میانگین وانحراف معیارودربخش آماراستنباطی جهت تحلیل فرضیه های پژوهش تحلیل کوواریانس استفاده شد. کلیه تجزیه وتحلیل های داده ها بوسیله نرم افزار SPSS-22 انجام شد. نتایج نشان داد؛ آموزش معنادرمانی بر خودانگاره، تاب آوری واضطراب مرگ بیماران تالاسمی موثر است. معنادرمانی بر خود انگاره بیماران تالاسمی موثراست. معنادرمانی برتاب آوری بیماران تالاسمی موثراست. معنادرمانی بر اضطراب مرگ بیماران تالاسمی موثراست.

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، خود انگاره ، تاب آوری ، اضطراب مرگ ، بیماران تالاسمی