علی فرقانی کسمایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور
احمدرضا کشتکارقلاتی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

جنبش پیاده راه سازی از چندین دهه ی اخیر با تاکید بر مسایل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی به وجود آمده است و طی این چندین دهه اکثر مراکز شهرهای بزرگ و بخش های تاریخی به مناطق پیاده مدار تبدیل شده اند. مراکز شهری در طول تاریخ کانون توجهات و محل وقایع خاص شهری بوده و به عنوان مهمترین بخش شهر مورد توجه قرار گرفته است که در حال حاضر با افول کارکردی مواجه اند. برای گذار از این وضعیت، نوسازی و بهسازی این مراکز امری ضروری تلقی می شود. از طرفی امروزه سخن از آن است که می توان به بافت های کهنه شهری، اندیشه نو را تزریق کرد، اندیشه هایی که اجازه می دهد اشیاء و چیزهای دوروبر به زندگی شهری وارد شوند و در باز تولید فضای شهری نقش جدی و معناداری بازی کنند و بدین ترتیب ساکن شهر را با فضای شهری و اجزاء متشکله ی آن درگیر کرده، در خاطر او جای گرفته و او را به خاطره سازی در شهر وادارند. باز زنده سازی شهری عاملی مهم برای حفظ و پایداری شهر است، در واقع فرایند باز زنده سازی با مسیله توسعه شهر ارتباط مستقیم دارد. در این مقاله پس از بررسی مبانی نظری، تعاریف و روند باز زنده سازی شهری و همچنین موارد مرتبط با پیاده راه و تحلیل این مبانی، به سه طرح پیشنهادی در مرکز شهر خمام برای تبدیل آن به پیاده راه پرداخته شده است.

پیاده راه، پیاده مداری، زیست محیطی، بهسازی، پایداری شهری، باز زنده سازی شهری