معصومه محمدی - کارشناس ارشد طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین،
منوچهر طبیبیان - استاد گروه شهرسازی و معماری دانشگاه تهران،

شهرهای قبل از صنعت، تبلور فضاهای انسان مدار بودند و انسان، معیار هر چیزی محسوب می شد. انقلاب صنعتی و رشد شهرنشینی و به تبع آن عدم تمرکز فعالیت ها و خدمات شهری، رشد حاشیه نشینی و ناکارایی سیستم حمل و نقل عمومی موجب گردید تا وسیله نقلیه شخصی حاکمیت مطلق خود را در عرصه زندگی فردی و شهری سایه گسترد و چهره شهر و محلات را دگرگون ساخت. یکی از مهمترین جنبه های حضور انسانی در فضاهای شهری که سبب سرزندگی و پویایی این فضاها و نیز افزایش نقش اجتماعی آن ها می شود، حرکت پیاده است. به همین دلیل، توجه جدی و عملی به ساماندهی حرکت پیاده از چند دهه پیش در اروپا آغاز شد. پیاده راه بنابر تعریف عبارت است از مسیری ویژه عابران پیاده که وسایل نقلیه موتوری فقط به صورت کنترل شده قابلیت دسترسی به آن را دارند. محدوده پیاده راه سازی این مقاله، حصار ناصری شهر تهران است که هسته تاریخی شهر تهران محسوب می شود. این حصار بستری واجد ارزش های تاریخی است که در قالب های متفاوتی از جمله ابنیه و بافت های ارزشمند تاریخی، خاطرات جمعی، فضاهای عمومی شهری نمود می یابد. این تحقیق 2 هدف همراستا را در پیش گرفته است. ابتدا تحلیل معابر محدوده به جهت انتخاب گزینه های پیاده راه سازی صورت گرفته است و 2معبر این حصار برای طراحی انتخاب شدند. این امر توسط تحلیل توانسنجی محدوده مورد نظر برای پیاده راه سازی و تعیین چند معیار اصلی و اولویت دهی به گزینه های پیاده راه سازی انجام شد. سپس به طراحی 2 معبر انتخابی با معیارهای باززنده سازی عملکردی و هویتی در کنار باززنده سازی کالبدی و فیزیکی و استفاده از پتانسیل موجود در بافت قدیمی و تاریخی و ایجاد فضایی سرزنده و پایدار به عنوان هدف اصلی مقاله پرداخته می شود.

پیاده راه، باززنده سازی، بافت تاریخی، حصارناصری، طراحی