مقاوم سازی سازه های فولادی به وسیله ژاکت بتنی تحت زلزله نزدیک به گسل

پس از زلزله های سال 1971 سانفرنادو در کالیفرنیا و زلزله 1989 لوما پریتا در سانفرانسیسکو و زلزله 1995کوبه تغییرات عمده ای در آیین نامه طراحی لرزه ای به خصوص در مناطق با لرزه خیزی زیاد به وجود آمد. سازه های فلزی موجود برای بارهای جانبی کمتر از آیین نامه های اخیر طراحی شده بودند و مشکلاتی همچون عدم پیوستگی آرماتورهای طولی تیرها و ستونها، عدم جوشکاری مناسب، عدم همپوشانی کافی و دیگر موارد در پیکربندی و جزییات سازه های طراحی شده قبلی از سال 1970 به وضوح دیده می شد] 1[. به دلیل موارد ذکر شده بالا در دهه 90 میلادی اداره فدرال مدیریت شرایط اضطراری FEMA)) بر اثر تحقیقات انجام شده اقدام به ارزیابی لرزه ای و روشهای تقویت و بازسازی سازه های موجود نمود و نتایج این تحقیقات را در قالب آیین نامه هایی ارایه داده است] 1[ که به منظور حفاظت و کنترل ارتعاشات سازه های برانگیخت با زلزله، چهار روش کلی موجود می باشد عبارتند از: کنترل غیر فعال (عدم دسترسی سیستم به اطلاعات و انرژی)، کنترل فعال (دسترسی کامل سیستم به اطلاعات و انرژی)، کنترل نیمه فعال(دسترسی به اطلاعات و عدم دسترسی به انرژی) و سازه های هوشمند. هر کدام از چهار روش قید شده در بالا همراه با مصالح هوشمند مدل شده به کمک روش های مکانیک محیط های پیوسته، مانند مواد آهنربا دگردیس، آلیاژهای مختلف فولادی و ... برای میراسازی انرژی حاصل از باد یا زلزله در سیستم های سازه ای استفاده میشود. لذا در این پژوهش به کمک نرم افزار ETABS با و بدون استفاده از ژاکت های بتنی سازه های بلند فولادی را مورد طراحی و ارزیابی قرار داده و به این نتیجه دست یافتیم که جابه جایی ها،تنش ها و ... که در نتیجه گیری مفصل به آن می پردازیم در سازه هایی که از ژاکت استفاده شده است در حوزه نزدیک زلزله به مراتب کمتر از حوزه دور به زلزله می باشد.

کلیدواژه ها:

سازه های فولادی بلند ، ژاکت های بتنی ، کنترل غیر فعال