بررسی نحوه ایجاد ارتباط کودکان طیف اوتیسم با محیط در روند شکل گیری فضای آموزشی

اوتیسم بیماری است که روند ابتلا به ان به قدری سرعت پیدا کرده که آن را بیماری قرن 21 می دانند. درایران طی یک مطالعاتی از هر 150کودک یک نفر درگیر این بیماری است همچنین آمار های جهانی رو به افزایش هستند و لازم به ذکر است حدود 5 برابر پسران را بیشتر از دختران تهدید می کند.آموزش این کودکان همواره برای خانواده ها امری دشوار بوده است و مراکز آموزشی مختص به این کودکان نیازی است که طی دهه اخیر باعث ساخت این مراکز در اکثر شهرستان ها شده است . کودک اوتیسم فردی حساس به محرک های محیطی و با ادراکی متفاوت است، در نتیجه محیط آموزشی او ویژگی های منحصر به فردی را داراست.مطالعه بر روی مسایل روانشناختی این کودکان و نحوه ارتباط آنان با محیط،ما را به سطح قابل قبولی از آگاهی می رساند و زمینه را برای درک فضای آموزشی این کودکان فراهم می کند. روش تحقیق دراین مقاله مطالعه کتابخانه ای،گردآوری وتحلیل اطلاعات بدست آمده می باشد، بدین ترتیب که پس از آگاهی از رویکرد های روانشناختی کلی و سپس روانشناسی اوتیسم، راههای ارتباط مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد و مبانی کاربردی از نحوه ارتباط کودک اوتیسم با محیط بدست می آید.