کیهان زرین نقش - دانشجوی دکتری حرفه ای DBA ، سازمان مدیریت صنعتی اصفهان
نسیم غنبرطهرانی - استادیار مهندسی صنایع، دانشگاه خوارزمی

تاریخچه صنعت ساختمان در ایران نشان داده است که بکارگیری روش های سنتی ساخت، کمبود نیروهای ماهر، ارتباط ضعیف بین مراکز قانون گذار و سازندگان و کمبود مقررات در این صنعت باعث تولید ساختمان های غیر مقاوم با هدر رفتن بیش از حد انرژی، تخریب محیط زیست و اتلاف مصالح و هزینه شده است. بهبود این وضعیت را می توان با بکارگیری اصول توسعه پایدار در ساختمان یا رعایت قواعد ساختمان سازی پایدار (SC) میسر ساخت. در ایران گام های برداشته شده در این خصوص اغلب رویکردی مهندسی بوده است. این تحقیق با تمرکز بر موضوعات مدیریتی، به شناسایی عوامل تاثیرگذار اصول توسعه پایدار، ادغام و بکارگیری آن در صنعت ساختمان و توسعه ی مفاهیم ساختمان سازی پایدار (SC) پرداخته است. ساختمانی که در آن با رعایت این اصول، افزایش عمر و کیفیت، کاهش زمان و هزینه میسر شود و محیط زیست کمتر تخریب گردد. در این تحقیق 10 مولفه زیست محیطی، 9 مولفه اجتماعی و 6 مولفه اقتصادی در محورهای سه گانه ساختمان سازی پایدار(SC) شناسایی و سنجش شده است. قلمرو این تحقیق شهر اصفهان می باشد. بر مبنای تحلیل داده ها، ساختمان سازی اصفهان در رعایت مولفه های مربوط به اصول توسعه پایداردر ساختمان در هر سه بعد زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی ضعیف عمل کرده است. عملکرد سازندگان جامعه هدف در مولفه آب از محور زیست محیطی ساختمان سازی پایدار بسیار ضعیف، در مولفه محوطه سازی نسبتا ضعیف و در سایر مولفه ها همچون آلودگی، ضایعات، تنوع زیستی، مواد و مصالح، حمل و نقل، انطباق طرح با اقلیم و مسیله زمین، ضعیف بوده است. در محور اجتماعی مولفه پرداختن به فرهنگ و میراث در ساختمان سازی بسیار ضعیف بوده است. در محور اقتصادی نیز اگرچه در مولفه قابلیت سودآوری عملکرد قابل قبولی مشاهده می گردد، اما در مولفه استانداردسازی بسیار ضعیف و در سایر مولفه ها همچون آموزش، اقتصاد محلی، قابلیت سازگاری در آینده و فرصت های برابر کسب و کار ضعیف عمل شده است.

ساختمان سازی پایدار ، ساختمان پایدار، ساختمان سبز، توسعه پایدار