فضا سازی در نقاشی کودکان با محور طراحی پارک

نقاشی زبان کودک است. بررسی نقاشی های موضوعی کودکان کمک شایانی به درک نحوه تفکر و علایق آن ها نموده و می تواند در طراحی فضاهای مخصوص به این محدوده سنی منشا اثر باشد. در طراحی برای کودکان اغلب طراح بزرگسال یا به دوران کودکی خود رجعت می نماید و یا با در نظر گرفتن اصولی چون امنیت،نظارت، تنوع و نشاط کار خود را آغاز می کند. کودکان در اکثر موارد تمایلی به پاسخ دادن مستقیم به سوالات مطرح شده ندارند، به همین سبب بررسی نقاشی های آن ها می تواند در دسته بندی و اولویت بندی اصول طراحی بر اساس خواسته های ناگفته و نهان آن ها یاری بخش باشد. در این مقاله با بررسی تعدادی از نقاشی ها با موضوع پارک و تحلیل آن ها و تکمیل پرسشنامه های ساده و تصویری – در صورت تمایل کودک – سعی شده تا به نکات مد نظر کودکان دست یافت. قطعا نتایج بدست آمده در این زمینه امکان شناخت روانشناسی محیطی جهت طراحی فضاهایی مطلوب تر، امن تر و دوست داشتنی تر برای کودکان را در پی خواهد داشت. همچنین طراحی دقیق و اصولی باعث افزایش مهارت های پنجگانه کودکان شامل جسمانی، احساسی، استقلال شخصی، ارتباط و معاشرت و مهارت در برخورد با جنس محالف می گردد. نقاشی ها به ما می گویند کودکان از دیوارهای سخت بیزارند و ردیفی ای گلها و بوته ها برای حریم زمین های بازی مناسب ترند. و نیز اشراف بر زمین کودکان به صورتی طراحی شود که همراه با حفظ امنیت باعث محدود شدن آن ها نشود.

کلیدواژه ها:

کودک ، نقاشی ، روانشناسی محیطی ، طراحی پارک کودک