طراحی مجتمع مسکونی در جهت همسازی با اقلیم با رویکرد ارتقا حس تعلق

رشد جمعیت در شهرها منجر به ایجاد خانه ها از حالت افقی به ساختار عمودی گردید. از طرفی برای پاسخگویی به نیاز جمعیتی در مجتمع-های مسکونی ، آپارتمان ها با تعداد واحدهای بیشتر و در ارتفاعات خیلی بلندتر و به دلیل ضعف طراحان در بسیاری مواقع با کیفیت پایین و بدون توجه به مسایل اقلیمی و محیطی ساخته شدند به طوری که امروزه اکثر خانه ها و مجتمع ها به مکانی موقت برای زندگی ، فاقد جذابیت های بصری و محیطی می باشند و عدم رعایت شرایط آب و هوایی منطقه در ساخت و ساز و کاربرد مصالح ساختمانی و فراموشی تدریجی بومی سازی علاوه بر تغییر فضا شهری ، در افزایش تلفات انرژی و آسیب پذیری بناها بسیارتاثیرگذار است .موضوع مورد پژوهش در مقاله حاضر بررسی معیارهای محیطی و بومی شمال کشور و طراحی مجتمعی با هدف توجه به مسایل اقلیمی جهت ایجاد خاطره انگیزی و حس تعلق در ساکنان بر مبنای زمینی واقع در شهرستان لاهیجان استان گیلان میباشد.روش تحقیق در این مقاله توصیفی ، تحلیلی و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است .ابتدا توضیحاتی درباره حس تعلق و اقلیم و تطبیق معیار های آن ها صورت گرفت و سپس به بیان موقعیت جغرافیایی محیط و زمین موردنظر پرداخته شد . در نهایت هم ایده ای به نمایش گذاشته شد که در آن سعی به برقراری ضوابط بیان شده از جمله جهت قرارگیری بنا ، مصالح ، جزییات بازشوها و جریان هوا و کوران گردید.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، حس تعلق ، اقلیم