نازنین اسماعیل زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بهشهر
مجید پورفرج عمران - هییت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بهشهر

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی طرحواره های درمانی بر کاهش اضطراب زنان دارای تعارضات زناشوییانجام گردیده است. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل) استفادهشده است. جامعه آماری این تحقیق، کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی تشکیل میدهند که به کلینیک هایمشاوره و خانواده درمانی سطح شهر رشت (سال 1395) مراجعه نموده اند، روش نمونه گیری در این پژوهش ازنوع تصادفی بود. بدین صورت که در این پژوهش 70 نفر از زنان متاهل واجد شرایط (افرادی که نمرات آنها درمقیاس تعارض زناشویی بالا بود) پژوهش انتخاب شدند و پرسشنامه اضطراب به عنوان پیش آزمون روی انهااجرا گردید. سپس 30 نفر از کسانیکه کمترین نمره را به دست اوردهاند بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفرهازمایش وکنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش، آموزش طرحواره درمانی را در 8 جلسه دریافت کرد درحالیکهگروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرده است. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد تا نتایج دوگروه با هم مقایسه شود. ابزار جمع اوری اطلاعات پرسشنامه اضطراب بوده است. در پژوهش حاضر برایآزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. که یافته ها نشان داد آموزش طرحواره های درمانی برکاهش اضطراب (سطح معناداری: 000 / 0؛ ضریب تاثیر: 479 / 0) زنان دارای تعارضات زناشویی موثر بوده است.

طرحواره درمانی، زنان دارای تعارض زناشویی، اضطراب