ساسان پروندی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه ارومیه
میرنجف موسوی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه ارومیه

نابرابری میان مناطق مرزی و ابعاد مختلف آن نشانه های مشخصی از توسعه نیافتگی شمرده می شوند. تفاوت ها و نابرابری های منطفه ای و ناحیه ای تهدیدی جدی برای کشورها به شمار می رود، زیرا زمینه های دست یابی به وحدت و یکپارچگی ملی را دشوار می کند. برای فرآهم کردن مبنای علمی و منطقی در جهت کاستن نابرابری ها، لازم است ارزیابی جامعی از وضعیت موجود توسعه ی نواحی با در نظر گرفتن شاخص های مختلف صورت گیرد. پس از انجام این ارزیابی، می توان برای روبه رو شدن با مشکلات مناطق محروم تر اقدام کرد. هدف از این مقاله تحلیل میزان نابرابری های منطقه ای میان شهرهای مرزی دو استان کردستان و آذربایجان غربی و ارایه راهبردهای آمایشی برای کاهش میزان این نابرابری ها می باشد. در همین راستا با عنایت به مباحث فوق الذکر در پژوهش حاضر سعی شده است با روش توصیفی تحلیلی بر پایه اطلاعات کتابخانه -ای اسنادی و آماری متغیرهای مورد مطالعه تعریف، ارزیابی و سنجش گردید. جامعه آماری شامل شهرهای مرزی دو استان - که بر اساس شاخص های اقتصادی با بهره گیری از تکنیک پارامتریک آماری یعنی آزمون T-Test مستقل Independent-Samples-T-Test انجام گرفته است. نتایج حاصل از مطالعه و تجزیه و تحلیل وضع موجود بر اساس متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق بیانگر این مطلب است که میانگین شاخص های شهرهای مرزی استان کردستان 0.49 درصد و میانگین شاخص های شهرهای مرزی استان آذربایجان غربی 0.21 درصد است که این خود نشان از وضعیت بهتر شهرهای مرزی استان کردستان از شاخص های توسعه با وجود کم بودن شهرهای مرزی این استان نسبت به استان آذربایجان غربی دارد. یافته ها نشان میدهد لزوم توجه به برنامه ریزی غیر متمرکز بر اساس ظرفیت های واقعی هر منطقه به منظور نیل به پیشرفت متعادل و یکپارچه هر منطقه ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

نابرابری های منطقه ای، توسعه ناحیه ای، آزمو ن های پارامتریک، کردستان، آذربایجان غربی