سیده کیانا زمانی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران
فرهاد طارمیان - گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران، تهران، ایران

در این مقاله کوشش شده تا نقش برخی از متغیرهای دوران کودکی و نوجوانی موثر در اقدام به خودکشی شامل، سابقهسوءاستفاده، روابط خانوادگی آشفته، وجود اضطراب، روان رنجور خویی و ناامیدی موردبررسی قرار گیرند. پانصد نفر از بیمارانمراجعه کننده به اورژانس بیمارستان های شهر زنجان در فاصله زمانی سال 93 تا 95 ( 200 نفر به دلیل اقدام به خودکشی و 300نفر به دلایل دیگری غیر از خودکشی مراجعه کرده بودند) به صورت نمونه گیری در دسترس، به عنوان نمونه انتخاب و بهپرسشنامه ناامیدی بک، خرده مقیاس روان رنجور خویی شخصیت آیزنک، مقیاس خودسنجی سوءاستفاده از کودک، پرسشنامهارتباط والد- فرزند پارکر و پرسشنامه اضطراب کودکی پاسخ دادند. یافته ها بیانگر آن است که بیمارانی که اقدام به خودکشی کرده اند ازنظر روابط آشفته خانواده، سابقه سوءاستفاده، روان رنجورخویی، ناامیدی و اضطراب در کودکی و نوجوانی وضعیتنامناسب تری داشته اند. اجرای رگرسیون لجستیک نشان داد که نقش متغیرهای روان رنجورخویی و سابقه سوءاستفاده در کودکیو نوجوانی در پیش بینی خودکشی معنادار است و متغیر روان رنجورخویی بیش از سایر متغیرهای ذکرشده تاثیرگذار است.همچنین، ارتباط بین بدرفتاری در کودکی و اختلالات رایج روانپزشکی از طریق استعدادهای پنهان برای تجربه آسیب شناسیروانی درون سازی و برون سازی شده عمل می کند. نتایج این پژوهش بر نقش پیشگیرانه عوامل مربوط به دوران کودکی وهمچنین عوامل خانوادگی تاکید دارد.

خودکشی، عوامل دوران کودکی، جوانان