مقایسه شاخص های خطرپذیری بین کودکان مناطق آسیب پذیر و عادی

هدف از پژوهش حاضر که بخشی از یک مطالعه زمین هیابی بود مقایسه شاخص های خطرپذیری بین کودکان مناطق آسیب پذیر ومناطق عادی شهر اصفهان بود. در این پژوهش علی مقایسه ای شرکت کنندگان تعداد 57 کودک 7 تا 14 ساله (33 پسر و 24 دختر)ساکن در مناطق آسیب پذیر شهر اصفهان بودند که با تعداد 74 کودک (25 دختر و 49 پسر) ساکن در مناطق عادی شهری مقایسهشدند. ابزار پژوهش شامل آزمون خطرپذیری بادکنکی بود. یافته های به دست آمده از تحلیل واریانس چندمتغیره نشان دادند که بینعملکرد کودکان مناطق آسیب پذیر با میانگین سنی 78 / 10 و کودکان مناطق عادی با میانگین سنی 28 / 10 در هیچ یک از شاخص-های خطرپذیری شامل ریسک پذیری، حساسیت به پاداش و حساسیت منفی به تنبیه تفاوت معناداری وجود نداشت. نتایج پژوهشحاضر نشان میدهد که خطرپذیری به عنوان یک گرایش ذاتی برای بروز رفتارهای آسیب زا، حداقل در بروز آسیب بین کودکانساکن در مناطق آسیب دیده اجتماعی نقش تاثیرگذاری ایفا نمی کند؛ درواقع کودکان ساکن در مناطق آسیب دیده ذاتا از کودکان سایرمناطق شهری جسورتر نیستند بلکه به نظر می رسد بیشتر به واسطه نوع محل سکونت و محیط اجتماعی که در آن پرورش می یابندمستعد رفتارهای سازش نایافته در نوجوانی و بزرگسالی شوند.

کلیدواژه ها:

خطرپذیری ، حساسیت به پاداش ، حساسیت منفی به تنبیه ، مناطق آسیب پذیر