عبداله پارسا - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز

در اواسط دهه 1800 ایده انقلابی آموزش عمومی انبوه به دلیل نیاز به یک سیستم اثر بخش برای پوشش تعداد زیادی دانش آمز پایه ای یعنی عمل تقسیم دانش آموزان بر اساس سن را در پیش گرفت تئوری ضمنی مدرسه پایه ای آن است که کیفیت آموزشی با یکنواختی حاصل می شود.به عقیده گوستاد(1992) پیش فرض آموزش پایه ای آن است که دانش آموزان هم سن به طور مبنایی در سطح یکسانی از رشد شناختی قرار دارند و می توانند به روش یکسانی آموزش دیده و به میزان مشابهی پیشرفت کنند. دراین رویکرد رشد ذهنی هدف شمرده می شود و تقسیم برنامه درسی به مهارتها و دروس مجزا موثرترین سازماندهی می باشد. آموزش بدون پایه یا چند سنی عمل تدریس کودکان در سنین مختلف و سطوح توانایی مختلف با یکدیگر بدون تقسیم انها یا تقسیم برنامه درسی به پایه های مجزا از یکدیگر است. پیشرفت مستمر از مواد ساده به پیچیده ویژگی بارز این روش است. دراین شیوه دانش آموزان با یک معلم یا تیم تدریس برای مدتی بیش از 1 سال باقی می مانند. طرح ژوپلین مدلی از این رویکرد است که دانش آموزان در ساختار پایه ای جایدهی می شوند اما در یک یا دو درس به صورت بدون پایه آموزش می بینند. آموزش انفرادی هدایت (IGE) نوع جامع رویکرد بدون پایه یا چند سنی است. تدریس هم تراز به وفور استفاده شده و دانش آموزان در حد زیادی از یکدیگر یاد می گیرند. طبق نتایج تحقیقات این رویکرد منجر به پیشرفت تحصیلی معادل و در اکثر موارد بهتر از رویکرد پایه ای می شود. عزت نفس، اعتماد به نفس، مهارتهای اجتماعی و ارتباطی و خودپنداره دانش آموز در حد زیادی تقویت که همگی با پیشرفت تحصیلی مرتبطند.

آموزش بون پایه،چند سنی،آموزش انفرادی هدایت شده،تدریس هم تراز