سفالگری اسلامی با تاکید بر تاثیر پذیری سفال صدر اسلام از سفال های ساسانی

سفالگری دوران اسلامی در سه قرن اولیه دقیقا ادامه هنر سفالگری دوره ساسانی است. سفالگری دوره ساسانی به دلیل توجه بیشتر به استفاده کاربردی، درکمال سادگی و در حد رفع نیازهای روزمره بوده است. از آنجایی که ظروف سفالی دوره ساسانیان در کمال سادگی ساخته شده اند، ادامه و سبک این سفالها در دوره اسلامی مورد پذیرش قرار گرفت و صنعت سفالگری بار دیگر رونق قابل توجهی یافت و موجب توسعه فعالیت سفالگران شد. ویژگی های هنر اسلامی که ابتدا سادگی مظهر آن است با روح جاودان خواهی فلسفه اسلامی و رنگ و شفافیت لعاب های ساخته شده که خود بخشی از کیمیاگری اسلامی است. هنر سفالگری دوره اسلامی از ترکیب فلسفه و حکمت و فن مشتق می شود و تبلور زمینی روح مکاشفه ای اسلامی است، همچون انعکاس حقایق آسمانی در روی زمین، انعکاسی که به کمک آن هنرمند مسلمان سفر زمینی خود را به عالمی که حضور خداوند باریتعالی درآن است به انجام می رساند و به حقیقت که اصل و سرانجام این هنر است می رسد. بررسی نقوش و کاربرد لعاب روی ظروف در دوره سفال اسلامی این حقیقت را نشان می دهد که سفالگر دوره اسلامی به نحوی با فلسفه اسلامی پیوند عمیق یافته و پیوسته در جستجوی زیبایی است و چندان توجهی به فواید کاربردی ندارد. به طور کلی سفالهای دوره اسلامی را می توان درسه گروه طبقه بندی کرد. دوره اسلامی اواسط دوره اسلامی سفال های دوره اموی و اوایل دوره عباسی سفال های نقاشی شده براق در دوران اسلامی ابتدا به صورت سفال ساده بدون لعاب بود. اگر چه سفالگران از دوران اشکانی به نوعی لعاب سبز مایل به فیروزه ای با شفافیت قابل توجه و سپس در دوره ساسانیان با لعاب سبز قلیا و مات آشنا بوده اند، اگر چه سفالگران از دوران اشکانی به نوعی لعاب سبز مایل به فیروزه ای با شفافیت قابل توجه و سپس در دوره ساسانیان با لعاب سبز قلیا و مات آشنا بوده اند.