یوسف هاشمی نژاد - استادیار پژوهش مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
فرهاد دهقانی - استادیار پژوهش مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
معصومه صالحی - استادیار پژوهش مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی

مشکل شوری منابع آب و خاک یکی از تهدیدهای اصلی توسعه کشاورزی در کشور است. تولید محصولات کشاورزی دراین اراضی بهناچار مستلزم آبشویی برای کنترل شوری منطقه ریشه است. افزایش مصرف آب شور به معنی افزایش ورود نمکبه خاک است. این در حالی است که کشت محصولات متحمل به شوری و نیز گیاهان شورزیست معمولا هم نیاز آبی و هم نیازآبشویی را کاهش میدهد. این موضوع به خصوص در استان خوزستان که دفع زهآب مشکل آفرین است مهمتر می شود. استفادهتلفیقی از منابع آب شور برای تولید علوفه، چوب، دام و آبزیان – که تحت عنوان شورورزی شناخته میشود- بازده اقتصادی اینطرح ها را افزایش داده است. در این مقاله ضمن بررسی پتانسیل ها و محدودیت های کانون های ریزگرد استان خوزستان، با تاکیدبر شوری منابع آب و خاک و نیز مقایسه اقتصادی کشت گیاهان زراعی و شورزیست به معرفی شورورزی به عنوان یک روشاقتصادی و زیست محیطی برای تثبیت کانون های ریزگرد پرداخته شده است.

آبیاری، خوزستان، ریزگرد، زهکشی، شورزیست، شورورزی، علوفه