مهین بانو و شاپور (خردمندانی فرزانه در منظومه خسرو و شیرین)

یکی از کهن الگوهای برجسته در روان شناسی تحلیلی فرزانه درون است. این کهن الگو روشن کننده علت اصلی بسیاری از تصمیمات کلیدی در زندگی واقعی یا در داستان هاست. وجود خردمند فرزانه را در ناخودآگاه جمعی این گونه می توان تبیین کرد: موجودی کهن سال که نه جنسیت می شناسد و نه پیری و جوانی! در روان ناخودآگاه بشر همواره وجود دارد و در بزنگاه های مهم می تواند راهگشای بسیاری از مسایل و مشکلات ما باشد. شیرین در کل منظومه تحت راهنمایی های خیرخواهانه ء مهین بانواز یک طرف و برخی هدایت های جهت دار شاپور از جانب دیگر قرار می گیرد. درحقیقت، مهین بانو می تواند تجسم و تجسد خرد درون شیرین باشد. و بدین ترتیب از ابتدا تا انتهای منظومه، مهین بانو و خردمند فرزانه درون برای شیرین به یکدیگر استحاله می گردند و این گونه می شود که مهین بانو می تواند نمادی از خرد درون یا همان کهن الگوی خردمند فرزانه ی درون برای شیرین باشد. همچنین شاپور می تواند نماد خرد درون خسرو باشد. شاپور نیز مانند مهین بانو راهنمای به خیر برای خسروست اوست که آغازگر جریان عاشقانه خسرو و شیرین است. پس در منظومه خسرو وشیرین، عاشق و معشوق هر کدام با خردمندی همراهند تا راه را از چاه بازشناسند و ارزش انسانی خود را حفظ کنند.

کلیدواژه ها:

خردمند درون ، شاپور ، شیرین ، منظومه خسرو و شیرین ، مهین بانو