مویه در شاهنامه
محل انتشار: همایش بین المللی شرق شناسی، تاریخ و ادبیات پارسی
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 458
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF و WORD قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
OSPL01_226
تاریخ نمایه سازی: 21 اردیبهشت 1397
چکیده مقاله:
ادبیات حماسی، یکی از انواع ادبی است که ازدیر باز با ملل مختلف همراه بوده است. حماسه که روایتی است داستانی از تاریخ تخیلی یک ملت، همراه با زمینه ها ی قهرمانی، و رنگی قومی توام با حوادثی فراتر از عادت، ریشه در روزگار باستانی دارد که به صورت شفاهی، سینه به سینه نقل شده و به نسل بعدی رسیده و بعدها به شکل مکتوب و اغلب به شکل شعر درآمده است. یکی از برجسته ترین آثار حماسی، شاهنامه ی فردوسی است که با برخورداری از سه اصل اسطوره، حماسه و تاریخ، با زبانی مزین به توصیف و اغراق، نبرد دو اندیشه ی اهورایی و اهریمنی را بازگو می کند. در این راستا، یکی از مشخصه های شاهنامه، مویه هایی است که در سوگ پهلوانان و بزرگان از زبان اشخاص، با ظرافت هر چه بیشتر بازگو می شود. مهم ترین ویژگی های مویه در شاهنامه، تاثیری است که در ایجاد، تثبیت، و استمرار حماسه داشته است؛ و گاه بیان نگفتنی هایی که در فضای احساسی خاص آن آشکار می شود. از دیگر موارد ممتاز مویه در شاهنامه، بازتاب مضامینی همچون: مفاخره، حس کین خواهی، گله و شکایت، بی تابی-ها و چندی از این قبیل می باشد که رنگ و جلا، و غنایی دیگر بخشیده است.
نویسندگان
محمدرضا رضاییان
دکترای زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان، دبیرشاغل در آموزش وپرورش دکترای زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان، دبیرشاغل در آموزش وپرورش