امیر منصوری - استادیار دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران

در شرایط فعلی طرح های تفضیلی مبنای قابل دفاعی برای تدقیق کاربریها، توزیع تراکم و ضوابط ساخت و ساز ندارند و ویژگی همگن ارائه شده در آنها به شکل گیری بافتهای یکنواخت و عاری از هویت و زیبایی شناسی شهری منتجر می شود. عواطف و احساسات انسانی، خاطره های جمعی وارزشهای اجتماعی در این نوع برنامه ریزی ها جایگاهی ندارند. طرح ویژه نوسازی، بسته به نرم افزاری مداخله در بافت فرسوده است که در چارچوب سیاست های طرح جامع تهیه میشود . ارقام و سرانه های آن در چارچوب طرح بالادست توسط مراجع قانونی تصویب می شود. پس از آن توده گذاری و ترکیب احجام، شکل فضا، سیمای بافت، توزیع سرانه ها، کاربری و تراکم در چارچوب کلیات ارقام مصوب تعیین می شود.درمرحله آخر پروژه های مستقل و برنامه مدیریت اجرایی طرح تهیه و ارائه می شود. طرح نوسازی تلفیق هوشمند و هدفدار از طرح های تفضیلی، منظر شهری و مدیریت اجراست. نگرش منظرین، به کیفیت توزیع مطلوب کمی فضاها یا کاربریهای شهری کمک می نماید و خلا ناشی از دید برنامه ای را تا حدود زیادی جبران می کند. در این نگرش امکانات و محدودیت های جدیدی برای تراکم پیدا می شود . رابطه تبادلی میان مطلوبیت های برنامه ای تراکم و کیفیت توزیع کمی و قابلیت های مبتنی بر منظر شهری می تواند ضرورتهای کارکردی را باارزشهای هویتی و زیبایی شناختی ترکیب نماید و در قلمروهای متفاوت شهری بر ارزشهای ساختار ی آن تاکید کند.

بافت فرسوده، نوسازی، طرح منظر شهری، سازمان فضایی، محله