سیامک کلانتری - دانشگاه تهران

پژوهش های نوین در زمینه فیزیولوژی و فناوری پس از برداشت در ایران، در میانه دهه 1350 خورشیدی در موسسه اصلاح و تهیه بذر و نهال آغاز شد. این پژوهش ها با همکاری فایو و حضور محققین بین المللی شکل گرفت. پژوهش های معدودی نیز در برخی از دانشگاه ها انجام شد. در اوایل دهه 1360 خورشیدی، درس فیزیولوژی و فنآوری پس از برداشت در دوره کارشناسی ارشد رشته علوم باغبانی ارایه شد. با گسترش دوره کارشناسی ارشد علوم باغبانی و ارایه دروس تکمیلی، پژوهش ها در این زمینه در دانشگاه ها، بخصوص دانشگاه های شیراز و تهران بصورت پیگیرانه آغاز شد. در اوایل دهه 1380 خورشیدی، با تصویب دوره های کارشناسی ارشد و دکترای فیزیولوژی و فناوری پس از برداشت در دانشگاه تهران، پذیرش دانشجو در این رشته ها آغاز شد و پژوهش های علمی و عملی روی جنبه های مختلفاین زمینه پژوهشی شدت گرفت. پژوهش های اولیه در موسسه اصلاح و تهیه نهال و بذر، روی تعیین زمان برداشت مناسب، نگهداری در سردخانه و نابسامانی های سیب و سایر محصولات و نیز معرفی سیستم سردخانه با اتمسفر کنترل شده بود. پژوهش های بعدی در دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی بر نگهداری محصولات مختلف، عمدتا میوه هایی مانند سیب، انار، انگور و ... متمرکز شد. پژوهش ها روی روش های نگهداری و افزایش عمر گلدانی گل ها ی بریده بتدریج آغاز شده و بصورت فزاینده و گاهی سطحی انجام شده است. در زمینه نگهداری سبزی ها، بخصوص سبزی های پیازی و غده ای نیز کارهایی صورت گرفته است. در زمینه نگهداری گیاهان دارویی مطالعات کمتری انجام شده است. گسترش دوره های تحصیلات تکمیلی در دانشگاه ها منجر به گسترش فعالیت های پژوهشی روی جنبه های مختلف این زمینه مهم پژوهشی شده است

پژوهش، فیزیولوژی و فناوری پس از برداشت، محصولات باغبانی، ایران