نقش معماری پایدار در طراحی الگوهای معمارانه، نمونه موردی: بادگیرهای یزد، اقلیم گرم و خشک

با وجودیکه توسعه پایدار به ظاهر بخشی جدید است، اما با کمی تامل در معماری قدیمی ایران در می یابیم که از دیرباز این موضوع مورد توجه بوده است. معماری پایدار در زمان قدیم با گرایش بوم شناختی و راه حل های متناسب با اقلیم مطرح بوده است. آفتاب، باد، رطوبت، سرما، گرما و به طور کلی شرایط آب و هوایی و جغرافیایی تاثیر مستقیمی در معماری سنتی ایران در مناطق مختلف داشت است. بادگیر به عنوان یک سیستم سرمایشی، تهویه مطبوع را با استفاده از انرژی تجدید پذیر باد فراهم می کند. این عنصر معمارانه در معماری بومی اقلیم های گرم ایران دیده می شود. فراهم آوردن سرمایش مستلزم صرف انرژی زیادی است. به این ترتیب تامین سرمایش به وسیله بادگیر کمک به صرفه جویی در مصرف انرژی نیز می باشد. یزد یکی از شهرهای کویری است که در منطقه گرم و خشک ایران قرار گرفته و از دیرباز معماران این دیار برای همسازی با این شرایط نامساعد با استفاده از بادگیرها با هدایت جریان باد و بهره گیری از انرژی پاک طبیعت در تعدیل دما و رسانیدن دمای فضای سکونتی به دمای آسایش استفاده نموده اند. مقصود نهایی این مقاله شناسایی یکی از عناصر پایدار معماری بومی و سنتی ایران یعنی بادگیر است و بررسی تاثیر به سزایی این عنصر در صرفه جویی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر و کمک به حفظ انرژی های تجدید ناپذیر نیز می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری ، پایدار ، یادگیر ، انرژی تجدیدپذیر ، معماری بومی و اقلیمی ، صرفه جویی انرژی