بررسی و تحلیل جایگاه معماری زیست محیطی در معماری شهرکرمانشاه

با توسعه سریع شهرنشینی و افزایش روزافزون ساخت و سازها در چند دهه اخیر، شاهد تغییرات اساسی در منظر شهری هستیم که شهرها محل خود نمایی هریک از تک بناها در ارتفاع، رنگ، نوع مصالح و ... در جداره ممتد خیابان ها شده اند. با گسترش شهرها و صنعتی شدن آنها تمایل انسان ها برای حضور در فضاهای شهری سبز و طبیعی بیشتر شده است. همچنین ضرورت احیای مناطق متراکم و آسیب دیده شهری و حفاظت و بهسازی منابع طبیعی در شهرها و افزایش کیفیت فضاهای شهری زیست محیطی در دامان طبیعت به شدت احساس می شود. با توجه به این دیدگاه ها احیاء و باززنده سازی فضاهای سبز و برقرار کردن ارتباطی میان آنها، نیاز به هماهنگی رویکردهای زیست محیطی با مسایل شهری (اجتماعی، فرهنگی)... دارد و راهکارها باید به گونه ای انتخاب شوند که تعادلی میان رویکردهای شهری، زیبایی شناختی و اکولوژیکی برقرار شود. معماری سبز که مبنی بر توسعه پایدار است، متاسفانه هنوز بطور جدی در کشور ایران مطرح نشده در صورتیکه در محافل پیشرفته و مهم جهان، توسعه سبز مبنی بر تحقیق ها و مطالعات بسیار کارشناسی شده مطرح و پی گیری می شود. در این پژوهش سعی شده است با روش کتابخانه ای و تحقیقات میدانی مسایل طرح شده، مستند سازی شود و با نگاهی جزیی تر به معماری سبز و معماری سنتی ایران بتوانیم این رویکرد از معماری را در ایران دوباره احیا کنیم که نتیجه گرفته شد، برای حل این معضل تدوین ضوابط جامع و کامل در مورد نمای شهری باید با تغییر اساسی در ضوابط و مقررات با انجام مطالعات بر ساخت و سازهای فعلی با رویکرد آسیب شناسی معضلات کیفی نماهای شهری در هرمه ابعاد، انجام شود.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، معماری سبز ، فضای سبز شهری ، شهر کرمانشاه