توسعه اجتماعی و سیاست های جمعیتی در ایران (بعد از انقلاب، از سال 1357 تا 1385)

هدف اصلی مقاله حاضر بررسی جامعه شناختی سیاست ها ی جمعیتی، ازطریق شناخت تحول گفتمان ها و پارادایم های توسعه، و شکل گیری گونه های مختلف توسعه اجتماعی، با توجه به تغییرات ایجاد شده در نهاد خانواده درایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و در خلال سال های 1357 تا سال 1385 می باشد . روش تحقیق در این پژوهش، کتابخانه ای بوده و متناسب بابخش های مختلف مقاله ، از روش های کمی و کیفی استفاده شده است . مقاله حاضر، بابهره گیری از یک نگاه کلان، غلبه و چرخش گفتمان ها ی توسعه(مربوط به کشورهای توسعه یافته مرکز و توسعه نیافته پیرامون)، در شکل بخشیدن به توسعه اجتماعی،سیاست های جمعیتی و در نتیجه تاثیر آن بر نهاد خانواده را به تصویر کشیده و نشان می دهد که در فاصله سال های1357 تا1385 در ایران بعد از انقلاب، نظام سیاسی جمهوری اسلامی ودستاندرکاران سیاسی آن، چگونه با توجه به شرایط قرارگرفته در وضعیت یک کشوردرحال توسعه، منطبق با گفتمان های توسعه کلان، با اتخاذ گونه های مختلفی از توسعه اجتماعی وسیاست های جمعیتی، زمینه را برای تغییر درساختارهای اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و... و در نتیجه ظهورانواع مختلفی از آسیب ها در نهاد خانواده، فراهم ساخته اند.

کلیدواژه ها:

توسعه اجتماعی ، جمعیت ، پارادایم ، نهاد خانواده ، سیاست های جمعیتی