اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس ترک شدن و بی ثباتی هیجانی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در شهر اراک

هدف: بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس ترک شدن و بیثباتی هیجانی افراد مبتلابه اختلال شخصیت مرزی. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، کلیه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بود که در سال 1394 به مراکز روانپزشکی شهر اراک مراجعه کردهاند. به تعداد 24 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس بر اساس تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 12 نفر) گمارده شدند. جهت جمع آوری داده ها، از آزمون شاخص شدت اختلال شخصیت مرزی استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و آزمون تی همبسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که طرحواره درمانی موجب کاهش معنی دار نمرات بیثباتی هیجانی و احساس ترک شدن اختلال شخصیت مرزی شده است. با توجه به دادههای به دست آمده مبنی بر تاثیر مثبت طرحواره درمانی در کاهش نشانه های مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی توصیه می شود تا از این روش در مراکز درمانی استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اختلال شخصیت مرزی ، بیثباتی هیجانی ، احساس ترک شدن