نقش شاهنامه فرودسی در تکوین هویت و نحوه نگرش بین المللی انسان ایرانی

جایگاه برجسته ی شاهنامه ی فردوسی درتکوین سازه های هویتی ایرانیان درطول بیش از هزار سال همواره بستر مناسبی برای شناخت لایه های زیرین و اعماق روح جمعی ایرانیان به شمار رفته است. از اینرو غور و تعمق در این اثر پرارج، درک هر چه بهتری از نوع جهانبینی و نگرش ایرانیان در عرصهی روابط بینالملل را ارایه میدهد. به بیان دیگر شاید هیچ اثری به شگرفی شاهنامهی فردوسی بازتاب دهنده ی آمال وآروزهای انسان ایرانی در مسیر پر فراز و فرود تاریخ وهستی نباشد. بر این بنیان در این مقاله تلاش گردیده است تا با پیوند میان پندارهای اسطورهای و آرایههای حماسی مندرج درشاهنامه، تجلی و به سطح آمدن استمرارگونه ی برخی رسوبات هویتی شاهنامه را در اکنونیت نگرش ایرانیان به عرصه ی روابط المللبین با محور قرار دادن عنصر خرددر شاهنامه، مورد پردازش و خوانشی نوقرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، تکوین هویت ، کنشگری ، خردورزی ، نگرش بین المللی انسان ایرانی