اثربخشی امید درمانی در بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کم توان ذهنی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی و امید درمانی در بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کم توان ذهنی شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقیق شبه آزمایشی بود از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری کلیه مادران کودکان کم توان ذهنی بودن که فرزندان آن ها در 28 مدرسه استثنایی شهر مشهد در سال تحصیلی 91 - 1٬390 مشغول به تحصیل بودند. از جامعه یاد شده سیما در دارای فرزند کم توان ذهنی با بهره گیری از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در بوف کور شده آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر قرار گرفتن. گروه آزمایش به مدت شش جلسه هفتگی تحت آموزش عمومی درمانی قرار گرفتن. گردآوری داده ها به کمک پرسش نامه افسردگی بک (ویرایش دوم) و پرسش نامه کیفیت زندگی از نوع فیلم کوتاه انجام شد. پرسش نامه ها توسط هر دو گروه آزمایش و تن توف در سه مرحله قبل، بعد و چهار هفته پس از مداخله (مرحله پیگیری) تکمیل شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتن. یافته های تحقیق با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل مانکوا نشان داد که بین میانگین های نمرات پس آزمون و پیگیری گروه آزمایش و کنترل در سطح 0/01 تفاوت معناداری وجود داشت (0/001> p). نتایج پژوهش حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی در بهبود افسردگی ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کم توان ذهنی است. با توجه به اینکه مادران در یک کودک کم توان ذهنی دارای سطوح افسردگی بالا و کیفیت زندگی پایین می باشند بهره گیری از رویکردهای مختلف روان درمانی از جمله امید درمانی می تواند در بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی این افراد موثر باشد.

کلیدواژه ها:

کم توان ذهنی ، افسردگی ، کیفیت زندگی ، امید درمانی