مقایسه و مطالعه ی مرزهای زبانی روزبهان و بها ولد و جهان بینی این دوعارف

شناخت ساختار کلی زبان وتوجه به تمایز میان لایه های درونی و برونی متن، از مهمترین مولفه های تحلیل زبان است. در فرآیندهای زبانی، زبان دارای دو فرآیند خودکار و برجسته سازی است که در فرآیند خودکار تنها محتوا و مضمون کانون توجه قرار می گیرد اما در فرآیند برجسته سازی، شیوه ی بیان مدنظر است که همان شیوه قاعده افزایی و قاعده کاهی زبان و انحراف از اصول حاکم بر زبان هنجار و شگردهای بیان کلام است. در مطالعات زبان شناسی، متون عرفانی در قالب الفاظی بیان می شود که بدان زبان عرفان می گویند. عارف برای بیان حقایق عرفانی که به طور غیر ارادی و ناگهانی حاصل می شود از زبان اشارت بهره می برد و کاربرد فراوان شیوه ی قاعده افزایی و قاعده کاهی در متون عرفانی برجستگی نثر را فراهم می آورد. عارف با به کارگیری صور خیال (همپون استعاره)، رمزو نماد، تمثیل، زبان اشاره را ایجاد می کند که می تواند به وسیله ی آن تجربیات عرفانی خود را آسانتر بیان کند. عارف با به کارگیری تجارب معنوی در قالب الفاظ، مرزهای جهان معنوی خویش را با مرزهای زبان هنریش پیوند می دهد و این ارتباط به گونه ای است که با تحقیق در عرصه زبان عارف و بررسی صور خیال، رمز و نماد و ... علاوه بر شناخت تجارب روحانی عراف، سبک شناسی اثر نیز بررسی می گردد. در این پژوهش با مطالعه و مقایسه زبان روزبهان وبهاولد، جهان بینی این دو عارف و مرزهای زبانی هریک مشخص می گردد.

کلیدواژه ها:

زبان عرفان ، برجستگی کلام ، روزبهان ، بهاولد