بکارگیری مفاهیم معماری ایرانی در راستای طراحی فضاهای متناسب با سالمندان

پژوهش های بسیاری پیرامون ارتباط میان زندگی در خانه و رفاه دوران سالمندی مورد بررسی قرار گرفته است. چرا که امروزه محدودیت های بسیاری از جمله فعالیت های فیزیکی خارج از خانه وجود دارد و افراد سالخورده را به سوی فعالیت های فیزیکی پیرامون مناطق مسکونی خود متمرکز می کند و مسکن آنها تنها فضایی جهت حفظ پیوند اجتماعی آنها با اشخاص و جامعه پیرامونشان است. علم روانشناسی محیط، ارتباط مثبت و شایسته ای را میان سطح رفاه مطلوب در خانه و کیفیت فضاهای مسکونی سالمندان نشان می دهد. در اهمیت ضرورت طراحی بهینه و مناسب سازی مسکن سالمندان و محیط پیرامون آن می توان این نکته را نیز خاطر نشان کرد که بر هم کنش میان فرد و محیط سیستمی مرکب از عوامل کالبدی، فرهنگی، اجتماعی و روان شناسی است. فضا به واسطه ادراک درونی اشخاص تبدیل به مکان می شود. با توجه به تاثیر محیط بر شخصیت افراد، به این نتیجه می توان دست یافت، هنگامی که شخص در یک محیط قرار گیرد اگر محیط بر شخصیت او بی تاثیر باشد، افراد پس از مدتی هم جنس محیط شده و با آن تطابق پیدا می کنند. لذا در پژوهش حاضر با استفاده از اصول معماری ایرانی و استناد بر مطالعات انجام شده در زمینه نیاز های سالمندان به ارایه راه کارهایی در جهت پاسخ گویی به نیازهای سالمندان و رسیدن به طراحی مناسب در چهار چوب مفاهیم معماری ایرانی در ارتباط با سالمندان پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

سالمندان ، روانشناسی محیط ، طراحی ، فضا ، معماری ایرانی