سقوط حق حضانت با نگاهی در فقه، قانون و رویه قضایی

موضوع حضانت از مسایل جدید و نو ظهور نمی باشد و می توان گفت که از پیدایش انسان آن نیز وجود داشته ، و از موضوعات بحث انگیز فقهی و حقوقی بوده است و زمانی هم که پدر و مادر از هم جدا می شوند حضانت و الویت هر یک از آنها برای نگهداری و سرپرستی فرزند مطرح می شود . از یک طرف مصالح روحی و جسمی کودک مد نظر است و از طرفی حقوق و تکالیف هر یک از والدین باید مورد توجه قرار گیرد و بی اعتنای به هر یک باعث اختلالات مهم در روابط خانوادگی خواهد شد . به همین دلیل است که پدر یا مادر معمولا در اثبات ذی حق بودن خود بر نگهداری از کودک مشترک پافشاری می کنند .معنای لغوی حضانت از معنای اصطلاحی آن دور نیست ومعنا متعددی برآن ذکر شده است ، آراء فقها در به سزاتر بودن هر یک از پدر و مادر در سنین کودکی مختلف است مشهور فقها بر آنند که مادر برای حضانت فرزندپسر تا دو سال و چنانچه دختر باشد تا هفت سال شایسته تر است .اگرچه در خصوص پسر نیز تا هفت سال اصلاح شد . ظاهرا حضانت نسبت به مادر ، حق و نسبت به پدر، حق و تکلیف است ، زیرا مادر در قبول یا رد حضانت و شیردهی مخیر است . اما پدر موظف است عهده دار امور فرزند شود. در راستای این مطالعه برآنست تا عنوان موانع و موارد سقوط حق حضانت است در فقه وقاونون مدنی واکاوی نموده تا مشخص گردد که حضانت در دیدگاه فقها ورویه دادگاه چگونه با برداشت های متفاوت باعث بروز مشکلات گردیده است

کلیدواژه ها:

سقوط ، حق حضانت ، فقه ، قانون ، رویه قضایی