نقش زنان در حفظ محیط زیست و دستیابی به شاخص های توسعه ی پایدار با نگرش اکوفمینیستی

واژه ی توسعه ی پایدار به صورت مفهومی و عملیاتی به معنای اداره و بهره وری صحیح و کارآمد از منابع پایه طبیعی، مالی و نیروی انسانی جهت دستیابی به الگوی مصرف بهینه و مطلوب بوده که با به کارگیری امکانات فنی و ساختار و تشکیلات مناسب جهت رفع نیازهای نسل حاضر و نسل آینده بهطور مستمر و رضایت بخش میسر میگردد، از سویی توسعهی پایدار به طور ذاتی فرآیندی متغیر بوده که در آن با بهره برداری از منابع مسیر سرمایه گذاری، جهت دهی گسترش تکنولوژی و تغییرات بنیادین همه در هماهنگی بوده و پتانسیل های حال و آینده را برای برآورده کردن نیازها و خواسته های انسانی افزایش میدهد، بنابراین بجاست تا با نگرش منطقی به محیط زیست ضمن بهرهبرداری بهینه و مستمر از منابع طبیعی در جهت توسعه پایدار از سرمایهی ملی نسلهای آینده نیز حفاظت کنیم، در این راستا مقاله حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با نگرش اکوفمینیستی به بررسی و مطالعه نقش زنان در حفظ محیط زیست به عنوان یکی از ابعاد مهم توسعه ی پایدار در کنار ابعاد دیگر اقتصادی- اجتماعی صورت پذیرفته است، بدیهی است یکی از راهکارهای مهم در این زمینه بالا بردن سطح آگاهی های زیست محیطی میباشد. در این میان با توجه به نقش کلیدی زنان به عنوان نیمی از جمعیت کشور بسیار حایز اهمیت بوده بهطوری که در دستور کار اجلاس 21 ریو از زنان بهعنوان ارکان اصلی دستیابی به توسعه ی پایدار یاد شده است؛ بنابراین توجه به آموزش و ارتقاء زیست محیطی زنان به عنوان محور خانواده و ترغیب هر چه بیشتراین قشر از جامعه به حفظ محیطزیست در زمینه توسعهی پایدار امری ضروری و اجتنابناپذیر به نظر میرسد و دستیابی به این مهم بدون مشارکت آگاهانه و راستین زنان جامعه غیرممکن خواهد بود

کلیدواژه ها:

توسعه ی پایدار ، زنان ، محیط زیست ، اکوفمینیسم