شهریار افندی زاده - دکترای برنامه ریزی حمل ونقل، دانشیار دانشکده عمران، دانشگاه علم و صنعت.
فرشید صفری - دانشجوی دکترای حمل ونقل، دانشکده عمران، دانشگاه علم و صنعت.

انتخاب و تصمیم مسافران در مواجهه با ریسک و عدم قطعیت به عنوان حوزه ای از پژوهش ها شناخته می شود که در آن استفاده از رویکرد توصیفی کارایی بیشتری از رویکرد قاعده ای دارد. نظریه دورنما به عنوان رویکرد توصیفی در مدلسازی انتخاب در شرایط ریسک وعدم قطعیت دسته بندی می شود. این نظریه در مدلسازی رفتار مسافران نیز مورد استفاده قرار گرفته است. اگرچه نظریه دورنما در بستر روانشناسی شکل گرفته و در حوزه اقتصاد مورد استفاده قرار گرفته و همچنین کاربرد اصلی آن در مواجهه با عدم قطعیت بوده است ولی کاربرد آن در حوزه حمل ونقل و انتخاب های این حوزه در مطالعات مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است. این مقاله به برخی محدودیت های نظریه مطلوبیت پرداخته که استفاده از نظریه دورنما را توجیه میکند و همچنین به دشواری های موجود در استفاده از نظریه دورنما پرداخته است. مقادیر پارامترهای نظریه دورنما و نقطه مبنا در نظریه دورنما مورد توجه قرار گرفته است و به رویکردهای استفاده از نظریه دورنما پرداخته شده است.

نظریه دورنما، نظریه مطلوبیت، ریسک گریزی، نقطه مبنا