رسول عبادی - استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر – ایران
علی رمضانی - استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر – ایران
مریم محمدزاده - استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر – ایران

اغلب ادبا و شاعران ادب پارسی و تازی، از همان ابتدای ظهور اسلام که تابش خورشید قرآن کریم به درخشیدن آغاز کرد آنچنان به این کتاب دلبستگی یافتند و بدان اهتمام ورزیدند که این اهتمام و توجه، همه جوانب و ابعاد مختلف قرآن کریم را در برگرفته و تمام زوایای دقیق آن را تحت پوشش قرار داد. دیوان اشعار شیخ بهایی از جمله ارزشمندترین این آثار است که شاعر در سراسر آن به بیان نکات عرفانی و اخلاقی پرداخته و هر نکته ای را با مفهومی از یک حدیث و یا یک آیه درآمیخته است. پژوهش حاضر در صدد است تا جلوه هایی از پرتو مفاهیم قرآنی را در دیوان اشعار شیخ بهایی به تصویر بکشد. نتیجه به دست آمده نشان می دهد که شیخ بهایی در اشعار خود، بیشتر از آرایه اقتباس سپس تلمیح استفاده کرده و در سطح پایین تری نسبت به آن دو از آرایه تضمین بهره برده است. همچنین وی از اکثر سوره های قرآن الهام گرفته و آن را در اشعارش منعکس ساخته است

اقتباس، تلمیح، دیوان شعر، شیخ بهایی، قرآن