تبلور آموزه های عرفان اسلامی در غزل های صایب تبریزی

همانگونه که پدیده های هستی از پدیده های دیگر سرچشمه می گیرد آداب و سنت ها در زندگی انسان ها نیز از آداب و رسوم پیشینیان تاثیر پذیرفته است. این اصل در مورد عرفان و مسیر آن از آغاز تاکنون نیز صدق می کند. کوشش برای معرفت ذات آفریننده جهان و مبدا کل را، در اندیشه آنان که پیش از زرتشت می زیستند، سپس در آیین زرتشتی، کیش مهر، فیلسوفان یونان باستان، آیین مسیح و فرقه های دیگر می توان یافت. نگارنده در این مقاله با روش کتابخانه ای به تبیین اندیشه های عارفانه صایب تبریزی پرداخته، جایگاه بلند وی را در عرفان اسلامی به کمک دیوان اشعار وی نشان داده است. هسته و محور اصلی این اندیشه ها، چیزی جز کوشش برای شناخت ذات حق نیست که بر اثر گذشت روزگاران و به مناسبت نگریسته شدن از دیدگاههای گوناگون، به ویژه برخورد با نگرش های دین زرتشتی، یهودی، مسیحی و اسلام جلوه های دیگر یافته است.

کلیدواژه ها:

صایب تبریزی ، غزل ، عرفان ، تصوف ، عارف