مهین نسترن - دانشیار گروه شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان
شادیه محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه هنر اصفهان

نتایج پژوهش های علمی در دهه اخیر نشانگر آن است که ساختار کالبدی توسعه پراکنده، با تشویق بیشتر به استفاده از اتومبیل، مانع پیاده روی می گردد و از خصیصه تحرک پذیری محیط محله ای می کاهد و از این طریق کیفیت زندگی شهروندان را تحت تاثیر قرار می دهد. لذا هدف این پژوهش، تبیین روش ارزیابی شاخص قابلیت پیاده روی از طریق شناسایی شاخص های کالبدی اثرگذار در آن می باشد. در این راستا با مروری بر پژوهش های صورت گرفته در زمینه ارتباط فرم شهر و تحرک پذیری، به شناخت شاخص های تاثیرگذار فرم شهر در ارتقا قابلیت پیاده روی محیط محلی، پرداخته شد. در این مقاله، نوع تحقیق، کاربردی و روش آن تحلیلی- استنتاجی است. لذا به بررسی اسناد کتابخانه ای و مرور پیشینه پژوهشی مساله تحقیق و تجارب جهانی موفق پرداخته شده است. مطابق نتایج، شاخص های عینی ارزیابی قابلیت پیاده روی در 5 دسته شامل تراکم، تنوع، اتصال، مجاورت و زیست پذیری، به عنوان شاخص های کالبدی- محیطی موثر در ارتقا قابلیت پیاده روی شناسایی گردیده است. همچنین برای هریک از شاخص ها، سنجه هایی تعریف شده است گه جهت بکارگیری در بسترهای متنوع جغرافیایی و فرم های مختلف شهری، نیازمند قابلیت انطباق با شرایط بومی ، عملیاتی نمودن و دسترسی اطلاعاتی می باشد.

قابلیت پیاده روی، فرم شهر، ارزیابی عینی، تحرک پذیری