از آبشره تا کادار (بررسی تطبیقی آبشره های ایرانی و کادارهای کشمیری)

بهشت زیبا ترین توصیفی است که به باغ های ایرانی نسبت داده اند و معماران ما به زیبا ترین شکل ، آن را روی زمین خلق نمودند.بخش اعظمی از سرزمین ایران خشک است و شاید به همین دلیل آب نزد گذشتگان ما مقدس بوده است. در باغ ایرانی، آب نبض تپنده باغ محسوب می شود و شکل گیری باغ ایرانی بدون آب معنایی ندارد. معماران با روش های مختلفی به نمایش این عنصر حیاتی پرداخته اند، مانند: جوی آب، آب نما و فواره، استخر، حوض جوش و آبشار و آبشره. آبشره یا همان آبسره، سطح شیب داری است که با ارتفاع و شیب های متفاوت می ساختند و آب را با حجم بیشتری نشان می داد و صدای زیباتری از آب به گوش می رسید. این روش تنها مختص باغسازی ایرانی نماند و به نقاط دیگر دنیا انتقال یافته است. نمونه آن باغ های مغولی کشمیر هستند که بر اساس باغسازی ایرانی ساخته شدند و حتی بعضی از آنها توسط ایرانیان ساخته شده اند. این آبشره ها در آنجا کادار نامیده می شوند. این پژوهش به معرفی آبشره در باغ های ایرانی و بررسی تطبیقی آن با نمونه های باغ های کشمیری و بیان شباهت و تفاوت های موجود در طراحی آنها می پردازد. اگر چه کادارهای کشمیری، رد پای آبشره های ایرانی را نشان می دهند اما ویژگی های خاص معماری مغولی نیز در آنها هویداست.

کلیدواژه ها:

باغ ، آب ، آبشره ، کادار