آسیب شناسی برنامه ریزی منطقه ای سنتی– لزوم بکارگیری روش های آینده پژوهی با تاکید بر سناریو نویسی

تجربه تهیه برنامه های توسعه شهری و منطقه ای و میزان تحقق و انعطاف پذیری آن ها در دهه های اخیر، سبب عدم اعتماد مدیران و برنامه ریزان از روش ها و فنون مبتنی بر پیش بینی و تحلیل روندها شده است. رهیافت های سنتی برنامه ریزی در مواجه با عوامل غیر قطعی، کارایی خود را از دست داده اند از اینرو، اکثر کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به دنبال بکارگیری روش های موثر مرتبط با آینده پژوهی در برنامه ریزی منطقه ای خود می باشند که یکی از این ابزارها در شرایط عدم قطعیت، سناریو نویسی است. بر همین اساس این مقاله سعی دارد ضمن تحلیل رویکردهای آینده نگری در برنامه ریزی منطقه ای، با نقد فرایندهای موجود، سناریو نویسی را مورد بررسی قرار دهد. روش تحقیق حاضر، به صورت مطالعات تطبیقی و بررسی تجربیات کشورهای توسعه یافته در بکارگیری روش سناریو نویسی در برنامه ریزی های منطقه ای می باشد. در این مقاله دو فرایند موجود و پیشنهادی، با توجه به رویکردکلان، شکل فرایند، گرایش های فکری و جهان بینی، کارایی و روش ها و همچنین فراهم کردن مبنایی برای برنامه ریزی اکتشافی به منظور برخورد با نامعلومی های موجود در سیستم برنامه ریزی و محیط مورد مقایسه و تطبیق قرار گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، آینده پژوهی ، برنامه ریزی منطقه ای ، روش سناریو نویسی